معنی دریا لرزه

سونامی

سونامى

(اسم) لرزش لرز رعشه: غلامی که دگر دریا ندیده بود. . گریه وزاری در نهاد و لرزه بر اندامش اوفتاد. لرزه کنان. در حال لرزیدن.

(صفت) آنکه دچار لرزه است خداوند

لرزه. [ل َ زَ / زِ] (اِمص) اسم از لرزیدن. لرزش. لرز. رَجفه. رعشه. قرقفه. نحواء. وَزَغ. ارتعاد. رعده [رِ دَ / رَ دَ] ارتعاش. فسره. تضعضع. تزلزل. اهتزاز.یازه. اِرتعاج. اِرتجاج، اَصیص. ارزیز. نَفضی ̍. نفیضی. نِفضی ̍. کصیص. اَفکل. (منتهی الارب):
یلان را بباشد همه روی زرد
همی لرزه افتد به مردان مرد.
فردوسی.
جهاندار از آن لرزه شد بدگمان
پراندیشه از گردش آسمان.
فردوسی.
کوه اگر گوید من راه خلافش سپرم
لرزه ٔ باد در او درفتد و کاهش کاه.
فرخی.
او دژم روی گشت و لرزه گرفت
عادت او چنین بود به خزان.
فرخی.
تب پنهانی غم تو مرا
لرزه از استخوان برانگیزد.
خاقانی.
بینی آن زخم گران بر سر کوس
لرزه و دل سبکی بر علم است.
خاقانی.
جنبش ده ترک لرزه دار ز شادی
هندوی نه چشم را به بانگ برآورد.
خاقانی.
لرزه ٔ برق در سحاب دل است
ناله ٔرعد ز امتحان بشنو.
خاقانی.
کرکس و شیر فلک طعمه خوران در مصاف
ماهی و گاو زمین لرزه کنان زیر بار.
خاقانی.
مگر این تب بشما طائفه خواهند برید
کز سر لرزه چو نی بر سر پایید همه.
خاقانی.
لرزه برافتاد به من بر چو بید
روی خجل گشته و دل ناامید.
نظامی.
زمین از تب لرزه آمد ستوه
فروکوفت بر دامنش میخ کوه.
سعدی (بوستان).
گریه و زاری آغاز نهاد و لرزه بر اندامش افتاد. (سعدی). شبانگه برسیدند به مقامی که از دزدان پر خطر بود کاروانیان را دید لرزه بر اندام اوفتاده. (سعدی).
سهم تو گر بر فلک آرد شتاب
لرزه کند چرخ چو دریای آب.
امیرخسرو (از آنندراج).
زینت از نام بلندش نبرد گر زر و سیم
سکه چون موج زند لرزه به روی دینار.
محمدطاهر نصرآبادی (از آنندراج).
خامه هنگام ثبت هیبت او
لرزه در نقش مسطر اندازد.
محمد عرفی (از آنندراج).
- زمین لرزه. رجوع به زمین لرزه شود:
چو آرد زمین لرزه ناگه نبرد
برآرد به آسانی از کوه گرد.
نظامی.
- لرزه به اندام کسی افتادن، لرزیدن از ترس.
تهدج، بریده گردیدن آواز با لرزه. مصعوف، لرزه گرفته. صعف، لرزه گرفتن.اکویداد؛ لرزه زده شدن. قل، لرزه از خشم یا طمع. استقلال، لرزه گرفتن کسی را. کزاز و کزّاز؛ لرزه و ترنجیدگی از سرما. (منتهی الارب). حمام، لرزه ٔ شتر، تب جمیع ستوران. || تب سرد. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی). رجوع به تب سرد شود. نافض. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی). نفضاء، نُفضه، نَفضه؛ لرزه ٔ تب. (منتهی الارب). تب لرزه.

لرزه دار. [ل َ زَ / زِ] (نف مرکب) صاحب لرزه.

لرزه کنان. [ل َ زَ / زِ ک ُ] (نف مرکب، ق مرکب) در حال لرزیدن.

تب لرزه. [ت َ ل َ زَ / زِ] (اِ مرکب) حمی نافض. و آن تبی است که درآن لرزش بدن با حرکات غیرارادی حاصل شود. (از بحر الجواهر). نافض. (منتهی الارب). راجف. (منتهی الارب). تب باره و تبی که با لرز همراه باشد. (ناظم الاطباء). تب صفراوی و با لفظ بستن و زدن و گرفتن و افتادن مستعمل است. (آنندراج). به اضافت «تب ِ لرزه » و قطع اضافت «تب ْلرزه » هر دو آمده است. (آنندراج):
به گرمی بر آن کوکبه بانگ زد
کزان بانگ تب لرزه بر مانگ زد.
عنصری (از آنندراج).
چه آفتاب که سهمش چو آفتاب از ابر
روان کند خوی تب لرزه از مسام خیال.
خاقانی.
انگشت ارغنون زن رومی بزخمه بر
تب لرزه ٔ تناتتنانا برافکند.
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 143).
تب لرزه یافت پیکر خاک از فراق او
هم مرقد مقدس او شد شفای خاک.
خاقانی.
ز سختی که زد بر سرش گرز را
برافتاد تب لرزه البرز را.
نظامی.
تب لرزه شکست پیکرش را
تبخاله گزید شکرش را.
نظامی.
چنان زد بتندی بر او گرز را
تب ِ لرزه افتاد البرز را.
نظامی.
زمین از تب ِ لرزه آمد ستوه
فروکوفت بر دامنش میخ کوه.
سعدی.
رجوع به تب و دیگر ترکیب های آن شود.

۱.جنبش سریع و مدام انسان، حیوان یا چیزی، لرزش، ارتعاش،
(اسم) زمین‌لرزه، زلزله،

آن‌که دچار لرزه است، لرزه‌ناک،

Gefäß (n), Kreischen, Krug (m), Beben [noun]

(لَ زِ) (اِمص.) لرزش، لرز، رعشه.

(پَ. لَ زِ) (اِ.) لرزه های بعدی و معمولاً خفیف تری که پس از یک زمین لرزه روی می دهد.

تزلزل، تشنج، تکان، تنه، جنبش

ارتجف، جره، رعشه

457